Hier de link naar het volledige artikel:
Hoe verrassend kan een land zijn… We kochten tickets voor een land waar je waarschijnlijk nog niet veel over hoorde. Kirgizië! Voordat we onze tickets voor deze bestemming kochten, hadden we geen idee hoe dit land er zou uitzien…. Ik nam Google erbij en zocht het even op, het zag er knap uit… Maar deze zoekresultaten waren niets in vergelijking met de werkelijkheid. Een bergachtig spectaculair land met nog veel rondtrekkende nomaden, een primitieve levenswijze en een enorme gastvrijheid. Welkom in Kirgizië!
Bishkek
Onze reis begon in Bishkek. Onze gids gaf ons een korte rondleiding doorheen de stad. Er waren niet zo heel veel bezienswaardigheden. Maar we moeten toegeven dat je er wel aangenaam kon rondwandelen. Langs oude Sovjetgebouwen, over reusachtige pleinen en doorheen gezellige levendige parkjes met marktjes. Deze stad is eigenlijk vrij groen met vele straten met bomen. Elke reiziger zal Bishkek wel passeren omwille van onder andere de internationale luchthaven.
Op naar meer avontuur
Meer dan de helft van Kirgistan ligt boven de 3000 meter. Hieruit kunnen we dus concluderen dat het een zeer bergachtig land is. Na een namiddag in Bishkek vertrokken we de volgende dag al richting onze eerste bestemming. Het Son Kul meer, ongeveer in het midden van Kirgizïe gelegen. Een groot meer van 18km breed en tot wel 29km lang. Het meer ligt op zo’n 3016 meter hoogte en het is omringd door enkele nomaden en yurth-camps.
Ook als reiziger kan je er in yurths blijven overnachten. Een weetje, het embleem op de kirgizie nationale vlag is een Tunduk, dit is het bovenste gedeelte van de yurthtent. De mensen zelf wonen er maar enkele maanden per jaar met hun familie, paarden en kuddes vee. Onderweg kwamen we kamelen tegen op een hoogte van meer dan 3000 meter. We hadden echt geen idee dat deze beesten ook zo hoog leefden.
Onze eerste nacht in een yurth
Het meer is niet zo makkelijk toegangkelijk omdat er maar 2 wegen zijn en bovendien kan je maar best een 4×4 wagen ter beschikking hebben. Want de wegen zijn nogal robuust. Er zijn ook geen permanente verblijfplaatsen rond het meer. Het is desolaat en gelegen in prachtig gebied, omringd door machtige bergen. We verbleven er bij een lokale familie en deden er enkele wandelingen. Het was onze eerste ervaring in een yurth.
’s Avonds begon het te vriezen en de sterrenhemel was ongelooflijk mooi. We hadden er zo goed als geen lichtvervuiling. En ’s morgens hadden toch wel de meest memorabele badkamer. Wel spijtig dat het kraantje bevroren was … maar we moeten toegeven: het uitzicht van de badkamer was magnifiek.
onze badkamer
Het uitzicht vanuit onze badkamer
Arendjagers?!
Na de stop in Son Kul zetten we onze reis verder door Kirgizië. Onderweg hielden we nog halt op verschillende plekken. Ook bij een traditionele arendjager. Spectaculair, toch? We werden door hem uitgenodigd om te blijven eten. De jager vertelde tijdens het eten zijn verhalen hoe hij jaagt op hazen en vossen met de hulp van zijn arenden. Het is nog de oude manier van jagen die van generatie op generatie verder wordt gezet.
Arendjager Kirgizië
Dronk je ooit al paardenmelk?
We kregen onderweg ook nog een ‘heerlijk’ drankje voorgeschoteld. Gefermenteerde paardenmelk. Dit was even lekker als het klinkt, niet te drinken.
Op onze reis deden we verschillende trekkingen en we werden telkens opnieuw verrast door het prachtige landschap. We sliepen er in tenten in desolate gebieden tussen de bergen. We beleefden prachtige momenten aan het kampvuur onder een ongelooflijke sterrenhemel.
Een tocht om nooit te vergeten
Een van de tochten en plekken die het meeste indruk naliet, was in de bergen nabij Karakol genaamd Jergez Gorge. Het was al een spannende rit om er met de jeep te geraken. We reden over verlaten wegen met grote keien. Onze chauffeur had wel het talent om met de jeep te rijden… En de jeep had toch wel het vermogen om dit allemaal te incasseren. Na wat zwoegen kwamen aan onze yurths aan. In de avond na het eten werden we uitgenodigd in het dorp om te komen kijken naar hun traditionele horse games.
Let the game begin: niet voor gevoelige lezers
We kwamen net aan toen ze voorstelden om ons hun ‘bal’ te tonen. Een levend schaap. Voor onze ogen onthoofden ze het schaap en sneden de poten ervan af. Voor ons moest dit niet, maar het is een van de vele ‘harde’ tradities in Kirgizïe. Ondertussen zagen we zeer jonge ruiters te paard aankomen. Van jonge leeftijd (7-8j) leren deze jongens paard te rijden en hordes schapen/paarden te drijven.
Het lichaam van het schaap werd vervolgens in het midden van hun speelveld gelegd en ze begonnen aan een soort rugbywedstrijd met paarden. Ieder team moest proberen de bal in hun kamp te krijgen. Het ging er soms spectaculair aan toe, met de nodige bodychecks maar dan met paard en man.
Klaar voor ronde twee?
Een tweede spel was worstelen met paarden. De kerels ontblooten hun bovenlijf en begonnen van op hun paard met elkaar te worstelen, tot er iemand van het paard viel. We waren onder de indruk van dit spektakel.
Tijd om verder op pad te gaan
De volgende dag was het aan ons om met de paarden op pad te gaan. Het zal één van de mooiste tochten worden die ik ooit gemaakt heb. Een paar mannen van de horse games gingen met ons mee op tocht. Het werd een tocht van meer dan 40 kilometer tot over een hoogte van 3600m. We waren maar liefst meer dan 11 uur onderweg.
Ik had nog nooit op een paard gezeten, buiten als klein mannetje op de kermis. Na de eerste bocht mochten we met ons paard al een stromende rivier doorsteken. Echt zalig! Genieten van de eerste momenten. Het landschap was ook hier ongelooflijk mooi en heel desolaat, geen stroomkabels, geen huizen… alleen puur natuur.
En de paarden die namen ons mee de bergen in… Het was letterlijk klimmen over bergpassen en over los gesteente. Ongelooflijk hoe die paarden dit deden. Ook hier weer waren we even sprakeloos. Boven aangekomen hadden we een zicht over het Tiensjan gebergte richting China. Het was genieten van het uitzicht. Je ziet onder andere onbeklommen bergpieken tussen de 5000 en zelf hoger dan 7000 meter.
Maar zo’n tocht te paard eist toch zijn tol. Zeker omdat er in onze 4 koppige groep geen ervaren paardrijders zaten. Nog nooit heeft mijn poep zoveel pijn gedaan en mijn knieën werden enorm stijf. Toen we aankwamen waren we net 90 jarige oude knarren. Maar….. we hadden een ervaring opgedaan die we nooit zullen vergeten.
De dagen erna maakten we nog enkele tochten en op de laatste ochtend werden we zelfs wakker in serieus bedje sneeuw.
Het meer dat nooit bevriest
De laatste dagen verbleven we in de omgeving van Tamga. Een klein dorpje aan de oevers van het grote Issyk Kul meer. Dit is het grootste meer van centraal Azië en het is omringd door besneeuwde bergtoppen. Het heeft de naam ‘Ysykkö’l gekregen wat ‘warm meer’ betekend omdat het nooit bevriest.
Hier en daar kom je nog restanten uit het USSR tijdperk tegen zoals deze MIG bij zonsondergang. Het had wel iets en zeker met een pintje erbij.
Genieten van de omgeving
Verder deden we nog een laatste trekking in de omgeving van Jeti Oguz en zagen het landschap lichtjes wisselen tussen herfst en winter. Geloof me: geen enkel landschap stelt teleur.
De natuur van het bergachtige Kirgizië is ongerept en vaak van een indrukwekkende schoonheid. Besneeuwde bergtoppen, felblauwe meren en groene berghellingen wisselen elkaar af. Dit is het terrein van de Kirgizische nomaden die in de zomer de bergen intrekken met hun kudden en met hun yurts, de traditionele vilten tenten. Een reis door Kirgizië is echt de moeite waard voor elke avonturier. Het is niet alleen een reis door een prachtig landschap maar ook een kennismaking met een andere manier van leven.